3 ay içerisinde 2 sevdiğim insanı kaybettim biri eşimin dayısı diğeri eniştem.. Cenazelerinde bulundum her ikisinindebir insanın sevdiği birini kaybetmesinden daha ne olabilir ki içini bu kadar acıtan? Diğer taraftan hayatın anlamsızlığı gerçeği ile burun buruna gelmek hırpalıyor insanı.. Kendimizi anlamsız şeyler için üzdüğümüz, hırpaladığımız anlar bir bir geçiyor insanın hafızasından, hele sevdiklerimizi anlamsız üzüşlerimiz o daha da yıpratıyor insanı..Her iki kaybedişte de hissettiklerim bunlardı üzüntümün yanında, ancak en fazla 1,2 gün bu etkiyi hissediyorsunuz kendinizde sonra tekrar başlasın kendini, etrafını anlamsız üzmeler, anlamsız hırslar..
Sanki ben değilmişim 'artık takmayacağım hiçbirşeyi kendimi üzmeyeceğim' diyen.. Sanki ben değilmişim gibi bu duyguları yaşayan, hep birilerinin hayatımızdan kayıp gitmesini mi bekliyoruz bu duyguları yaşamak için?
Acı değil mi? Bana çok acı veriyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder